Historia Klubu
Wszystko zaczęło się jesienią 1956 roku, od pomysłu i wizji kilku przyjaciół, współpracowników – szczególnie z działu maszynowo-elektrycznego, pracujących w KWK „Rozbark”, uczęszczających w tamtych czasach systematycznie na basen miejski w Bytomiu. Były to początkowo lata: 1954 i 1955. W roku 1956 jesienią zaczęto przeprowadzać pierwsze nurkowania pod okiem instruktora płetwonurkowania – Andrzeja Rusockiego. Okoliczności pojawienia się tej postaci w bytomskim środowisku nie są do końca jasne. Wiadomo jednak, że posiadał uprawnienia instruktorskie i że wrócił z Francji do Polski po II Wojnie Światowej.
Tak powstała sekcja przy GKS „Rozbark”. W tamtym okresie zespół płetwonurków i pasjonatów powiększał się. W roku 1960 wynosił już około 30 osób czynnie uprawiających wspomniany sport.
Do najważniejszych osób, które tworzyły początek działalności, należeli przede wszystkim: Janusz Rudziński, Stanisław Lempart, Waldemar Dziwiński.
W 1957 r. nawiązany został kontakt z Wojewódzkim Zarządem Ligi Przyjaciół Żołnierza (LPŻ – obecnie Liga Ochrony Kraju), który już w tamtym czasie posiadał uprawnienia do prowadzenia działalności płetwonurkowej. W tych latach, w naszym województwie nie prowadzono żadnych rozmów ani kontaktów z Komisją Turystyki Podwodnej przy ZG PTTK.
W latach 1961–1964 Stanisław Lempart, mocno zaangażowany organizacyjnie w płetwonurkowanie, uzyskuje stopień instruktora oraz sędziego do prowadzenia zawodów płetwonurkowych w Centralnym Ośrodku „Charzykowy”. Biorąc pod uwagę nabyte kwalifikacje, zostaje głównym sędzią centralnych zawodów oraz pełni funkcję szefa centralnego szkolenia dla potrzeb marynarki wojennej w Centralnym Ośrodku w Jastarni.
W wyniku nieporozumień dotyczących różnicy zdań wśród członków klubu w latach 1965–1966, część członków odeszła i utworzyła nowy klub pod nazwą „Mors” przy oddziale PTTK w Bytomiu. Należeli do nich między innymi: Jan Myślewicz, Stanisław Lempart, Janusz Rudziński, Adam Żrały, Roman Piekło i inni.
Kierownictwo Klubu „Mors” współpracuje z KTP/ZG PTTK, jest organizatorem dwóch ogólnopolskich zlotów instruktorskich w Kocierzy k. Żywca. Prowadzi intensywne szkolenia na stopnie płetwonurkowe. Równocześnie wysyła na szkolenia centralne kandydatów na instruktorów.
Kursy były prowadzone dla płetwonurków z południowej Polski pod nadzorem Podkomisji Szkoleniowej KDP/CMAS. Natomiast Bogdan Wanik pełnił przez cztery kadencje funkcję członka Zarządu KDP/CMAS – ZG PTTK, prowadząc i biorąc udział w szkoleniu instruktorów na terenie całej Polski.
W latach 1961–1964 Stanisław Lempart, mocno zaangażowany organizacyjnie w płetwonurkowanie, uzyskuje stopień instruktora oraz sędziego do prowadzenia zawodów płetwonurkowych w Centralnym Ośrodku „Charzykowy”. Biorąc pod uwagę nabyte kwalifikacje, zostaje głównym sędzią centralnych zawodów oraz pełni funkcję szefa centralnego szkolenia dla potrzeb marynarki wojennej w Centralnym Ośrodku w Jastarni.
W 1981 r. z polecenia kierownictwa KWK „Rozbark”, Stanisław Lempart, prezes „Morsa”, przeprowadza udaną akcję w ratownictwie górniczym (wyprowadzenie dwóch górników z całkowicie zatopionego wyrobiska górniczego na odcinku o długości 100 metrów poniżej poziomu 660 metrów).
W związku z powyższym Zarząd Klubu w 1987 roku zmienił nazwę na Centrum Działalności Podwodnej i zwrócił się z prośbą o przyjęcie do federacji nurkowej KDP/CMAS na zasadach afiliowanych, jako „Pierwsze Centrum Działalności Podwodnej” w Polsce.
W latach 70-tych bytomscy płetwonurkowie prowadzili swoją działalność organizacyjno-szkoleniową na akwenach krajowych, takich jak: zatopione kamieniołomy w Rogoźnicy, rejon Gross-Rossen oraz jezioro Wigry i jezioro Trześniowskie.
Lepsze warunki nastały po roku 1982. W 1985 roku zorganizowano wyprawę nurkową w rejon Oceanu Indyjskiego, turystyczną i podwodną rozpoczynając od zwiedzenia stolicy Delhi, Waranasi, Kalkuty. Następnie obrano kierunek do byłej części Indyjskiej, która była pod patronatem Portugalskim. Nurkowania odbywały się od strony wschodniej i zachodniej Indii.
W roku 1986 wspólnie z gliwickim klubem „Asterina” zorganizowano wyprawę szkoleniowo-nurkową w rejon Oceanu Atlantyckiego – Morza Karaibskiego na Kubę. Dwa lata później zorganizowano wyprawę turystyczno-nurkową do Meksyku, szczególnie w rejon „Jukatanu”, wspólnie z jednym z poznańskich klubów pod patronatem Uniwersytetu Poznańskiego.
W latach 90-tych organizowano obozy szkoleniowe nad Morzem Śródziemnym, a następnie w latach 2000 obozy szkoleniowo-nurkowe w Chorwacji, Czarnogórze, Tunezji oraz wielokrotnie nad Morzem Czerwonym (Egipt).
W każdym przypadku wszystkie wyprawy – obozy szkoleniowe odbywały się wspólnie z innymi klubami województwa śląskiego, w tym szczególnie z klubem „Asterina” z Gliwic, „Manta” z Opola.
Stowarzyszenie w dawnych czasach i obecnie nadal jest organizacją pozarządową z osobowością prawną w KRS-ie.
Należy również wspomnieć, że na początku lat 90-tych prowadzono dzierżawy letnich ośrodków wodniackich np. w Łagiewnikach przez 8 lat, nad Zalewem w kamieniołomie Zakrzówek i nad Zalewem kamieniołomu w Trzebini. Kamieniołom Zakrzówek dzierżawiony był w latach 1993-94.
Stowarzyszenie w swojej działalności płetwonurkowej systematycznie, przez okres 15 lat było organizatorem Mistrzostw Śląska w płetwonurkowaniu. Średnia ilość startujących w mistrzostwach mieściła się w granicach 10 klubów z województwa śląskiego, opolskiego i wrocławskiego. Do dnia dzisiejszego kultywowana jest tradycja w duchu tego, co zostało stworzone przez garstkę zapaleńców, pasjonatów lata temu.
